Συγχωρώ

Τί είναι ο έρωτας και αν ήταν έρωτας αυτό που ένιωσα για σένα έχω αναρωτηθεί μέρες και νύχτες, χαρούμενες και λυπημένες, μέρες που σε θυμάμαι κι άλλες που σε ξεχνάω, μιας και η μνήμη κρατάει μόνο τις καλές στιγμές, όπως τις στιγμές του έρωτά μας που για μήνες θυμάμαι το πρόσωπό μου να φοράει ένα χαμόγελο σπινθηροβόλο, το σώμα μου να σφύζει από ενέργεια, να ανατριχιάζει σε κάθε σου άγγιγμα, τα χέρια μου να σε αγκαλιάζουν άλλοτε απαλά κι άλλοτε παθιασμένα, να σου παραδίνομαι και να σου χαρίζω το πιο βαθύ κι ερωτικό μου εγώ, σαν δώρο, τους γύρω μου να μου λένε ότι δε με έχουνε δει ποτέ πιο ευτυχισμένη, και όλα αυτά για το συναίσθημα που σαν φωτιά απλωνότανε στα σωθικά μου που με έκανε να λατρεύω τα μάτια σου, τα χέρια σου, τον λαιμό σου, το στήθος σου, που με έκανε να θέλω να γνωρίσω τον κόσμο σου, να μαθαίνω πώς σκέφτεσαι, πώς αγαπάς, πώς εκφράζεσαι, πώς ζεις, πώς θυμώνεις, πώς ταίζεις τα γατούλια σου, πώς τονίζονται οι ρυτίδες στα μάτια σου όταν χαμογελάς, πώς ζαρώνει το μέτωπό σου όταν συνοφρυώνεσαι, πώς απλώνεις τα χέρια σου να με αγκαλιάσεις, πώς κοιμάσαι μπρούμυτα κι εγώ κάθε φορά να ξυπνώ πριν από σένα και για λεπτά ολόκληρα να σε κοιτώ και να ευχαριστώ το σύμπαν που μου προσφέρει τόση ευτυχία, και να σε μαθαίνω τόσο αργά κι αβίαστα κι ελεύθερα που να μου ξεκλειδώνει τις άμυνές μου μία μία και να κερδίζεις το μυαλό μου, κι εσύ να με αγκαλιάζεις όταν αγχώνομαι, να με ανεβάζεις όταν πέφτω, να με ξεμπερδεύεις όταν χάνομαι σε λαβυρίνθους σκέψεων, να με γνωρίζεις όπως κανείς ποτέ του δε με γνώρισε, να ξεχωρίζεις το εύθραυστο και αδύναμο πρόσωπό μου που φοράω όταν με κυριεύει ο φόβος από την πραγματική μου δυναμική που ποτέ δεν έπαψες να μου τονίζεις, να μου θυμώνεις όταν γίνομαι παράλογα παραπονιάρα, να με φωνάζεις με το υποκοριστικό μου, να με προτιμάς άβαφη κι αυτό να μου αρέσει γιατί την αλήθεια μου ήθελα να ερωτευτείς, να τρως τα φαγητά μου και να χαίρομαι που τα ευχαριστιέσαι, να καμαρώνω όταν παίρνεις πτυχίο, να ταξιδεύουμε παρέα και τα μάτια μας να χωράνε τις ίδιες εικόνες, τα μυαλά μας να αναπνέουν τις ίδιες θάλασσες, τα σώματά μας να γεύονται τους ίδιους ορίζοντες, και μετά από όλα αυτά θυμάμαι τον πόνο και τη θλίψη αφού σε έχασα κι αφού έπρεπε να σε ξεριζώσω από μέσα μου, και για το καλοκαίρι εκείνο που το πέρασα σε νησιά κι έκλαιγα από μέσα μου ώρες ολόκληρες, και ξαπλωμένη στην παραλία προσπαθούσα να κοιμηθώ για να μη μου στρίψει το μυαλό που σε σκεφτόταν, που πόναγε το σώμα μου, η ψυχή μου, που ένιωθα άδεια από συναίσθημα, που είχε νεκρώσει η φύση γύρω μου αφού είχα επιλέξει να περιβάλλομαι μόνο από το φάντασμά σου, που ένιωθα ένα μηδενικό και η απόρριψή σου να γίνεται σημαία μου, και κάπου εκεί για να μπορέσω να συνεχίσω και να μη σιχαθώ τον εαυτό μου, ξεκίνησα να ψάχνω νέους τρόπους να εκφράζομαι, (να μαθαίνω να συγχωρώ τον εαυτό μου για τα λάθη του, το έμαθα;, να μαθαίνω να συγχωρώ εσένα για τα λάθη σου, το μπόρεσα;), νέα τοπία να ερωτεύομαι, να έρχομαι πιο κοντά στους ανθρώπους, να τους απλώνω το χέρι και να αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν χωρίς ενοχές και να γίνομαι ολόκληρη πομπός και δέκτης αγάπης, να αποδέχομαι το θυμό μου και να τον κοιτάω κατάματα και να εξασθενεί, να κλείνω το μάτι στους φόβους μου και να τους αποδυναμώνω, να με αγκαλιάζω όταν έκλαιγα σαν μωρό παιδί, να λέω «φρόνιμα κορίτσι μου» όταν οι κρίσεις υστερίας καταπονούσαν το κορμί μου, να με αγαπάω όταν ξυπνώ μέσα στον ύπνο μου κλαίγοντας επειδή λίγο πριν σε ονειρεύτηκα και να θέλω ώρες να συνέλθω από τη θλίψη που με κυριεύει, και ναι αυτή την επίθεση του υποσυνειδήτου μου ακόμα τη θεωρώ από τις σκληρότερες δοκιμασίες, να με παρατηρώ όταν μετά μανίας προσπαθώ να βρω γωνία στο τάλιρο με τα ατελείωτα πως και γιατί που τελικά απάντηση δεν έχουν, να παρατηρώ τους ανθρώπους, να τους κατανοώ περισσότερο, να κοιτάω πιο βαθειά μέσα τους, να φεύγω από τον εγωκεντρισμό μου, να αποδέχομαι την αδυναμία της ψυχής μου μπροστά στην απώλεια, να αποκτώ αυτοέλεγχο, και κάπως έτσι οι σκέψεις μου να αλλάζουν ρότα, να παίρνουν φωτιά, να δίνουν έμπνευση στα χέρια μου, να γεννιούνται κείμενα σωρηδόν, και τα βιβλία, τα θέατρα, οι μουσικές να γίνονται βάλσαμο στην ψυχή μου,  και να συστήνομαι εκ νέου στον εαυτό μου, και να φτιάχνω τον κόσμο μου έτσι όπως μου αρέσει, και να γεννιέται ένα αστέρι μέσα στη σκοτεινιά του πόνου, και να μπορώ πλέον να νιώθω τυχερή για όλο το ταξίδι, και να έχω ένα λόγο να σε ευγνωμονώ γιατί χάρη στη φυγή σου αγάπησα το μέσα μου.  
 

 Σημείωση: Άσκηση έκφρασης σε μονοπερίοδο λόγο.