Για την έμπνευση

Όταν με επισκέπτεσαι, φοβάμαι. Σε καταλαβαίνω από την πρώτη στιγμή. Ταράζεις το σώμα μου, προκαλείς δυσφορία στην ψυχή μου, γεμίζεις με αμφιβολία τον νου μου. Δε με χωράει ο τόπος, δε με χωράει η ίδια η ζωή. Αλλού πατάω, αλλού βρίσκομαι. Με κυριεύεις ολόκληρη και με κάνεις στα μάτια μου να φαίνομαι μικρή, ασήμαντη, λεία σε όλα τα θηρία έτοιμα να με κατασπαράξουν. Πού είναι αυτά τα θηρία; Γύρω μου, μέσα μου, μπροστά μου, μου δείχνουν τα δόντια τους κι εγώ φοβάμαι, τρέμω, μαζεύομαι, το βάζω στα πόδια. Και τότε έρχεσαι εσύ και με αιχμαλωτίζεις για να με πάρεις από όλα τα θηρία και να με καταδικάσεις σε άλλη δοκιμασία που δεν ξέρω αν είναι καλύτερη ή χειρότερη. Είναι εκεί που τρώω η ίδια τις σάρκες μου, που ματώνω, που κλαίω με αναφιλητά, που χάνομαι, που ψάχνω τρόπο να επιζήσω, που δε μου φτάνει ο αέρας που αναπνέω, που ψάχνω μάταια έξοδο κινδύνου μήπως και μπορέσω να σωθώ. Κι εκεί με όσο θάρρος μου έχει απομείνει σε κοιτάζω στα μάτια. Γιατί ήρθες σε ρωτάω κι εσύ μου κλείνεις το μάτι και στέκεσαι εκεί, δεν με φοβάσαι, δεν φεύγεις, είσαι εκεί μέχρι να βρω τη δύναμη και να σε αντιμετωπίσω. Παθητικοεπιθετικά. Τη μια να νιώθω ότι σε αγαπάω γιατί με εσένα μπορεί να φαίνεται ενδιαφέρουσα έστω και η πιο μικρή στιγμή, την άλλη να σε μισώ γιατί με φέρνεις σε επαφή με τους φόβους μου. Μου ταράζεις την τόσο κοπιαστικά κατακτημένη γαλήνη, σαν να με κοροιδεύεις από μακριά ότι για ακόμα μια φορά επίπλαστη ήταν, της φαντασίας μου. Και κάπου εκεί κουράζομαι να τσακώνομαι μαζί σου και σε αφήνω να κάνεις ότι θέλεις. Κι εκεί, μόλις μαλακώνω, αποκτάς μια γλυκύτερη έκφραση. Βλέπω το χαμόγελό σου. Γιατί ποτέ δεν ένιωσα σιγουριά ότι θα είναι εκεί πάντα. Ναι είμαι και ανασφαλής, τι να κάνω, το ξέρεις αυτό τόσα χρόνια. Μου κρατάς το χέρι και παίρνει φωτιά ο καρπός μου. Κι εκεί αρχίζεις να με ταξιδεύεις σε μια άχρονη και αλλόκοτη αίσθηση. Η ψυχή σε πρώτο πλάνο να αραδιάζει ό,τι έχει μέσα της. Και το μυαλό μου να μετουσιώνει σε εικόνες το άγγιγμά σου, το φιλί σου. Μετά από λίγη ώρα, είναι η ώρα να φύγεις. Θα ξανάρθεις μου λες. Το ξέρω μέσα μου, κι ας μην το παραδέχομαι ποτέ. Σου χαμογελώ, χωρίς όμως στο φευγιό σου να δίνω τόση σημασία. Πιστεύω κι εγώ ότι είναι ώρα να φύγεις τώρα. Δε φοβάμαι. Θα τα ξαναπούμε.