Στον ηλεκτρικό. Ανέβηκες στο Ηράκλειο, κατέβηκες Βικτώρια. Φαινόσουν κουρασμένος, ταλαιπωρημένος. Δε σε χωρούσε ο τόπος. Μιλούσες στο κινητό. Με τρεμάμενη φωνή, γεμάτος αγωνία, ζήτησες από ένα φίλο σου να σου δανείσει 20 ευρώ. Δεν είχε ή δεν μπόρεσε να σου δώσει. "Και τί θα πάω στα παιδιά μου;", είπες κι έκλεισες το τηλέφωνο. Ένας λιγμός ανέβηκε από τα σωθικά σου. Κοιτούσες προς τα πάνω το σχεδιάγραμμα με τις στάσεις του μετρό και η μάτια σου γέμισε δάκρυα. Με τα δάχτυλά σου έσφιγγες δυνατά τα μάτια σου και δάγκωνες τα χείλη σου για να σταματήσεις να κλαις. Να μη σε δουν να λυγίζεις. Σε κοιτούσα και ήθελα να σε αγκαλιάσω.
Ένα νεαρό κορίτσι που όριο περίμενε να κατέβει σε παρατηρούσε. Σε κοιτούσα καρφωτά στα μάτια. Με καθαρή ματιά. Λίγο πριν κατέβεις σου άπλωσα το χέρι μου με ένα δώρο. Το χέρι σου αγκάλιασε τον καρπό μου. Χαμογέλασες. Χάρηκα τόσο πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου