Δως μου μια μέρα σου

Μόνο μια σου μέρα.

Και θα σου δώσω κι εγώ τη δική μου. Να φύγουμε.

Μη με ρωτήσεις που. Μου αρκεί να φύγουμε. Και μην το πάρεις πάνω σου, συνήθως φεύγω μόνη αλλά για σένα είπα να κάνω μια εξαίρεση. Έρθεις δεν έρθεις, εγώ θα φύγω.

Το που θα το διαλέξεις εσύ. Ξέρεις ότι μου αρέσει να σ’ ακολουθώ.  

Πάμε από το πρωί ως το βράδυ. Ή και ως το επόμενο πρωί. Μικρή σημασία έχει.

Φτάνει να είσαι και να είμαι εκεί.

Να βλέπω πως φαίνεσαι κάτω από το διαφορετικό φως κάθε στιγμής της μέρας και να καρφιτσώνω τη στιγμή στο μυαλό μου.

Γιατί με τις στιγμές μου ζω, ή μάλλον με τις αναμνήσεις τους. Κι έχω επιλεκτική μνήμη, ξέρεις. Συνήθως η μνήμη μου συγκρατεί μικρές στιγμές. Δευτερόλεπτα που μέσα μου άγγιξαν το αιώνιο και συνεχίζουν, έτσι όπως ανακυκλώνονται μέσα στο μυαλό μου. Σαν τότε που σε αγκάλιασα πρώτη φορά εκεί που δεν το περίμενε κανείς από τους δυο μας, θυμάσαι; Ή τότε που τα χέρια μου ένιωσαν το χάδι σου και πήρε φωτιά ο καρπός μου.

Στο θέμα μας όμως. Σου προτείνω να φύγουμε. Θα περπατάμε μαζί και θα μας χτυπάει ο αέρας σε ένα τοπίο ή άγνωστο ή και γνώριμο ακόμα που ίσως και ποτέ δεν παρατήρησα. Όπως μου αρέσει πάντα να κάνω όταν η καθημερινότητα αρχίζει να με βαραίνει. Ή όταν τα προβλήματα γιγαντώνονται μέσα στο μυαλό μου και ξεσπάω. Ένας αέρας να με παίρνει και να με σκορπάει σαν να μου θυμίζει την τάξη και τη θέση των πραγμάτων, σαν να μου δείχνει την αέναη κίνηση και πνοή στη φύση, εκεί που τίποτα δε σταματάει να υπάρχει και που παντού βρίσκεις μια ομορφιά να σε τυλίξει. Στα χω ξαναπεί το ξέρω, μα θέλω και να το μοιραστούμε, μη μείνουμε μόνο στη θεωρία.

Θέλω να σου μιλήσω για όλα αυτά που κρυμμένα κρατώ. Για όλα αυτά που δε μου φτάνει ο χρόνος. Για το φόβο που ξορκίζω κάθε μέρα. Για το ότι κουράστηκα να πρέπει να περιορίζω τη σκέψη μου και να την τυποποιώ. Με έναν ψυχαναγκασμό παντού να κάνουμε αυτό που πρέπει, ξεχνώντας και απωθώντας αυτό που θέλουμε από φόβο να μας ακούσουμε στ' αλήθεια. Η ψυχή πάντα ξέρει, πάντα σε οδηγεί και δεν την ακούς, δεν την ακούω. Ένας αέναος αγώνας προσδιορισμού του σωστού και του λάθος. Μια σκιά που τρέχει μπροστά σου κι εσύ κυνηγάς να τη φτάσεις.

Πόσο θα θελα να μη φοβάμαι. Πόσο θα θελα να έχω επαφή με μένα.

Έτσι θα καταλάβαινα κι εσένα  καλύτερα. Και τα τείχη που μας χωρίζουν θα γκρεμίζονταν.

Το πιο απλό μου λες είναι και το πιο δύσκολο. Και συμφωνώ. Από άρνηση και φόβο δώσαμε έμφαση στις λέξεις για να καλύψουν την αδυναμία μας. Όλο και πιο σύνθετες, όλο και πιο δύσκολες, χάνουν το νόημα τους. Προσπαθούμε να μάθουμε και καταλήγουμε να μην ξέρουμε τίποτα. Αν σήμερα ήταν η τελευταία σου μέρα ζωντανός, θα άλλαζες τις πράξεις σου; Υπάρχουν άνθρωποι που δε γνωρίζουν στο τώρα σου τι αισθάνεσαι για αυτούς; Ξέρεις πόσος κόσμος θα έδιωχνε μακριά τις λέξεις και θα χανόταν σε αγκαλιές αν μιλούσε με την καρδιά του; Αυτή η γλώσσα κρύβει λέξεις που τις νιώθει η ψυχή όταν τις μοιράζεται. Λέξεις που δεν ακούγονται, μένουν για πάντα ανείπωτες. Μα βάλαμε οι άμυνες μπροστά και κλειδώσαμε τα κάστρα μας. Με πρόσχημα την προστασία από το κακό. Και τι είναι το κακό για να το φοβάσαι τόσο; Το γνώρισες; Το γνώρισα; Μέσα σου δε βρίσκεται κι αυτό; Αν δεν το είχες, δε θα το αναγνώριζες. Άρα γιατί να αντισταθείς να το παρατηρήσεις όταν το δικό σου σκοτάδι κοιτάει στα μάτια τον καθρέφτη του; Είσαι από φως κι από σκοτάδι. Το τι θα αφήσεις ελεύθερο κάθε φορά είναι δική σου επιλογή. Αν και ποτέ δεν πείστηκα ότι υπάρχουν δυο επιλογές. Υπάρχουν  όσες δημιουργούμε.

Πόσο ωραία με κοιτάς τώρα. Πόσο ωραία σε κοιτώ. Άρα κοιταζόμαστε.

Σαν υπάρξεις, χωρίς  προσδοκία και νόημα.

Άλλη μια στιγμή που θα κρατήσει για πάντα η μνήμη μου.

Εσένα θέλω να σε κοιτώ πάντα στα μάτια. Για να σε καταλαβαίνω. Να κοιτώ εσένα και όχι τις προβολές του εγώ μου σε εσένα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου ότι και σε άλλη ψυχή υπάρχει ένα κομμάτι μου. Αν υποθέσουμε ότι κανείς μπορεί να γλιτώσει από αυτό. Όμοιος, ομοίω. Στο οικείο πας, στο γνώριμο, στον καθρέφτη σου. Κι αν θες να σαι τίμιος και δε βολεύεσαι στα εύκολα, θα κάνεις δουλειά με τον καθρέφτη σου και θα σου προκύψεις καλύτερος. Αν όχι, θα εγκαταλείψεις. Και πάλι από την αρχή μετά.

Θέλω να σε γνωρίσω. Όπως είσαι, όπως σκέφτεσαι. Με δεδομένο κανένα, με το φόβο μακριά, με την προσδοκία στην άκρη. Κι εσύ το ίδιο να κάνεις. Και μη μας διευκολύνεις καθόλου σ΄ αυτό ακολουθώντας το φαινομενικό και όχι το αληθινό. Θέλω να σπάσω τη βιτρίνα σου. Κι εγώ με τη σειρά μου να σου φανερώσω την αλήθεια μου. Δε θα βιαστώ καθόλου. Ούτε εσύ. Να έρχεσαι και να με καλλείς κοντά σου σα χάδι απαλό, από αυτά που λατρεύουν τα μαλλιά μου.

Δε θέλω να γίνουμε ένα. Στους δυο μας πιστεύω. Σε σένα και σε μένα. Δυο ευθείες που θα τέμνονται για μαγικές στιγμές.

Και τώρα θέλω να σου δώσω ένα φιλί. Ο λαιμός μου να αισθανθεί την ανάσα σου και το μυαλό μου να διώξει τις σκέψεις μακριά. Να μου θυμίσεις πόσο απελευθερωτικό είναι όταν αποχωρίζομαι το φόβο και σε αφήνω να με κυριεύσεις ολόκληρη, κάνοντας έρωτα στο υποσυνείδητό μου. Τα μάτια μου να κλείνουνε καθώς ψιθυρίζεις στο σώμα μου συλλαβές ηδονής.

Φεύγουμε;