Κι ας βρέχει

Μνήμες αλλοτινές απόψε ρυτιδώνουν τον ψίθυρο του δειλινού
Κομμάτια καθρέφτη που έσπασε η ματιά, μεθυσμένα αποζητούν τα δάκρυα
Δεν είναι η σιωπή που ζωντανεύει τις σκιές
Ούτε η βροχή που ξεπλένει τις ενοχές
Πέρασαν τραγουδώντας οι αγάπες
Σαν ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο, σαν τότε
Άκου! Δε σου μοιάζει με..
Σώπα! Η ανάσα σου θωπεύει τον παφλασμό των κυμάτων και το φεγγάρι τελεία στην τελειότητα
Mα δεν είναι που..
Ησύχασε πια! Εαρινό κατευώδιο οι αγάπες που χορεύουν
Όταν βρέχει οι χτύποι της καρδιάς πάνω στην πόρτα της αυγής είναι η ελπίδα
Το ξέρεις;
Το μαθες πως πέρα από την Ανατολή, εκεί που σμίγει το γέλιο με το δάκρυ
βάλσαμο πως είναι ο στεναγμός και λυτρωμός ο πόνος;
Ποιός θα σου πει για τα χρυσάφια και τ' ασήμια μιας μέρας που θα ρθει;
Ναι, έχεις σκοτίσει το φως κι ο δράκος φωλιάζει στη γωνιά
Τραγούδα με τις αγάπες, τραγούδα μ' αυτές κι ας φεύγουν
Μόνο το τραγούδι τους
Αυτό μαγικό ξόρκι, αυτό και κλειδοκράτορας
Κι ας βρέχει