Ο Χαβιέ Μαρίας αποτελεί έναν από τους αγαπημένους- λατρευτούς μου συγγραφείς- κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, δηλώνω απερίγραπτα και παντοτινά ερωτευμένη με τη γραφή του. Απ΄ όταν διάβασα το "καρδιά τόσο άσπρη", μαγεύτηκα, καθηλώθηκα. Συνέχισα με το "αύριο στη μάχη να με σκεφτείς", που θεωρώ ως τώρα το καλύτερο του βιβλίο. Και για να απολαύσω αργά και βασανιστικά τον έρωτά μου, κάθε τόσο ανατρέχω σε ένα από τα έργα του- ευτυχώς έχει πολλά ακόμα!
Ο Χαβιέ Μαρίας γράφει εντελώς αντισυμβατικά- ο λόγος του είναι μακροπερίοδος, μοιάζει να αδιαφορεί για το ποιά λέξη να βάλει που, για το αν πλατιάζει, για το αν έχει πλοκή η ιστορία, είναι καλλιτέχνης, ατόφιος και μοναδικός. Σε βάζει σ έναν δικό του κόσμο, μια ψυχεδελική κατάσταση- κατασκευάζει μια απλή πλοκή, φαινομενικά επίπεδη και σου μιλάει ψυθιριστά, σε απομονώνει από το περιβάλλον και "ερωτοτροπεί" με το μυαλό, την ψυχή και τις σκέψεις σου. Μιλάει για σένα, είναι το καταφύγιο σου.
Αυτά για τον έρωτά μου!
Πάμε τώρα στο βιβλίο.
Η Μαρία Ντολθ, η κεντρική αφηγήτρια, συχνάζει σε ένα καφέ και κάθε μέρα πριν πάει στη δουλειά της, παρατηρεί ένα ζευγάρι παντρεμένο με παιδιά, που μοιάζει πολύ ερωτευμένο. Εκείνη είναι υπάλληλος ενός εκδοτικού οίκου, λείπει από τη ζωή της ο έρωτας και η συντροφικότητα και γι αυτό τη συγκινεί ο δεσμός του ζευγαριού αυτoύ. Μια μέρα ξαφνικά, ο άντρας δολοφονείται. Η Μαρία σπεύδει να γνωρίσει τη σύζυγό του, στην οποία προσπαθεί και να συμπαρασταθεί. Σε μια συνάντηση στο σπίτι της, γνωρίζει και τον καλύτερο φίλο του εκλειπόντα, τον Χαβιέ Ντίαθ Βαρέλα. Εκείνη τον ερωτεύεται, για εκείνον είναι μια εφήμερη σχέση, μιας και ο απώτερος σκοπός του είναι να κερδίσει τη Λουίζα, τη χήρα του κολλητού του και για να το επιτύχει αυτό οδηγείται σε πράξεις αποτρόπαιες.
Ο συγγραφέας καταπιάνεται με δυο βασικά θέματα: τον έρωτα και το θάνατο και μοιάζει να είναι και τα δυο όψεις του ίδιο νομίσματος. Μιλάει επίσης για το πένθος και τα στάδιά του. Πόσο οδυνηρό είναι στην αρχή, πως μαλακώνει με τον καιρό, πως ο άνθρωπος συμβιβάζεται και τελικά αντέχει την απώλεια, σε σημείο που μοιάζει εφιαλτικό να επέστρεφε ο νεκρός στη ζωή. Μιλάει για τον αργό και τον ξαφνικό θάνατο. Για το πως ο ξαφνικός θάνατος, πέρα από το σοκ που επιφέρει, είναι προτιμότερος καθώς σε κανέναν δεν αξίζει να αργοσβήνει και να βιώνει τον εφιάλτη του σταδιακού του χαμού.
"Δεν τολμά κανείς να ευχηθεί τον θάνατο κανενός, πόσω μάλλον κάποιου κοντινού προσώπου, αλλά διαισθάνεται πως, αν κάποιος συγκεκριμένος πάθαινε ατύχημα, ή αρρώσταινε θανάσιμα, κάπως θα βελτιωνόταν το σύμπαν ή, πράγμα που κάνει το ίδιο για τον καθένα, η προσωπική του κατάσταση. Αν εκείνος ή εκείνη δεν υπήρχαν, μπορεί να σκεφτεί κανείς, πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, τι βάρος θα έφευγε από πάνω μου, θα τελείωναν τα βάσανά μου, ή η αφόρητη δυσφορία μου, ή πόσο θα ξεχώριζα εγώ. "
Ο έρωτας είναι πανταχού παρών στο βιβλίο. Απασχολεί έντονα τον συγγραφέα, μοιάζει να αναμασά τα ίδια και τα ίδια, για να τα εμπεδώσει, να τα εμπεδώσουμε κι εμείς και να του κάνουμε παρέα στις εμμονές του. Ο έρωτας μοιάζει με ψυχική νόσο που οδηγεί στο παράλογο και στα άκρα. Από τη μια ο εκπληρωμένος έρωτας που έχει γίνει υγιής αγάπη και αποτυπώνεται στο ερωτευμένο ζευγάρι με τρυφερότητα και υγιή επικοινωνία. Στον αντίποδα, ο ανεκπλήρωτος έρωτας που ταλαιπωρεί και πληγώνει τον άνθρωπο και τον κάνει να μηχανεύεται διάφορα και να ξεπερνάει τον εαυτό του, να αδιαφορεί για τους κανόνες και τα πρέπει, να καταργεί τα εμπόδια, με σκοπό την κατάκτηση του αντικειμένου του πόθου και την εκπλήρωση των επιθυμιών του. Η έλξη που αισθάνεται η Μαρία για τον Χαβιέ, η πάλη της, οι ελπίδες της κάθε φορά που τον συναντούσε και το πως υποτάσσεται σ εκείνον, δεχόμενη ότι είναι δοσμένος σε μια άλλη γυναίκα, μόνο και μόνο για μερικές λαμπερές στιγμές ευτυχίας. Οι ήρωες του Χαβιέ Μαρίας είναι τρωτοί άνθρωποι, δοσμένοι στα πάθη τους, χωρίς αυτοπροστασία, ευάλωττοι και ζωντανοί, και τελικά ακαταμάχητα γοητευτικοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου