Το "Eκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες" κονταροχτυπιέται μέσα μου με το "Eκεί που ζούμε" για το ποιο θα είναι το αγαπημένο μου μυθιστόρημα που διάβασα τη φετινή χρονιά.
Το μυθιστόρημα της Ντέλια Όουενς είναι η ιστορία ενηλικίωσης της Κάια Κλαρκ, ενός κοριτσιού που μεγαλώνει ολομόναχο στο βαλτότοπο της Βόρειας Καρολίνας, αφού έχει εγκαταλειφθεί από τη νευρικά κλονισμένη μητέρα της, τον μέθυσο πατέρα της και τα αδέρφια της που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη. Οι κοινωνικές δομές είναι ανύπαρκτες, πρόνοια για τα εγκαταλελειμμένα παιδιά δεν υπάρχει σε μια Αμερική που μισεί το διαφορετικό και που η Κάια ανήκει στους πολίτες δεύτερης κατηγορίας, οι άνθρωποι την αποστρέφονται και τη λοιδορούν. Κι έτσι εκείνη μεγαλώνει δίπλα στη φύση, γίνεται ένα με τη μητέρα Γη, που τη θρέφει, τη διδάσκει, την παρηγορεί και της φανερώνει τα μυστικά της. Η Κάια θα μάθει τους ήχους των ζώων, τις συμπεριφορές και τα ένστικτά τους, θα παρατηρήσει τα φυτά, τα χορτάρια, θα συνδεθεί με το χώμα κι έτσι η αβάσταχτη μοναξιά της μετουσιώνεται σε μια ευκαιρία για πραγματική επαφή με το φυσικό κόσμο και θα είναι το όπλο της για να επιβιώσει και για να ερμηνεύσει ανθρώπινες συμπεριφορές.
Μέσα στη μοναξιά της, θα προσπαθήσει να σπάσει τον ασφυκτικό κλοιό και να συνδεθεί με ανθρώπους, θα ερωτευτεί, θα προδοθεί, θα πονέσει, θα απελπιστεί. Στην πορεία του βιβλίου θα κατηγορηθεί και για το φόνο του αγαπημένου της που την πρόδωσε- τα κεφάλαια με την περιγραφή της δίκης αυξάνουν την ένταση και απογειώνουν το ενδιαφέρον.
Είναι ένα κορίτσι ολομόναχο που νιώθει ότι δεν το αγαπάει κανείς. Που έχει μάθει να θρυμματίζει τα συναισθήματά της για να αυτοπροστατεύεται και να επιβιώνει. Ερωτεύεται δίνοντας κάθε φορά ένα κομμάτι της που νιώθει ότι δεν παίρνει πίσω ποτέ κι αυτό την ταράζει. Την αγαπάς πολύ ως αναγνώστης. Θες να την κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να της ψιθυρίσεις πως θα μείνει κοντά της και δε θα φύγεις, να την χαιδέψεις, να γνωρίσεις τον κόσμο της, να της ζητήσεις να σου μάθει τα μυστικά του βάλτου. Η γραφή της Όουενς είναι τόσο τρυφερή, που χωρίς να γίνεται μελοδραματική, σου σπάει την καρδιά και σε κάνει να σκεφτείς πως είναι να γεννιέται κανείς και να μεγαλώνει σ έναν εχθρικό κόσμο και πως διαμορφώνεται η ψυχοσύνθεση και η κοινωνική του συμπεριφορά. Η μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου είναι άψογη και οι ποιητικές αναφορές που παρεμβάλλονται μέσα στο βιβλίο προσθέτουν στην αλληγορική και παραμυθένια ατμόσφαιρα του βιβλίου.
- Διαβάζεις Κάια. Από δω και πέρα, πάντα θα μπορείς να διαβάζεις.
- Δεν είναι μόνο αυτό. Η φωνή της ήταν σχεδόν ψιθυριστή. Δεν το ξερα πως οι λέξεις μπορούν να χωράνε τόσο πράμα. Δεν το χα φανταστεί πως τα λόγια μπορούν να είναι έτσι γεμάτα.
Ο Τέιτ χαμογέλασε.
- Πολύ ωραία φράση. Αλλά δεν χωράνε οι λέξεις τόσα πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου