Andre Akiman- Να με φωνάζεις με τ όνομά σου

"Περίμενα και περίμενα στο δωμάτιό μου, καρφωμένος στο κρεβάτι μου, σε μια εκστατική κατάσταση τρόμου και προσμονής. Όχι μια φωτιά πάθους, όχι μια άγρια φωτιά, αλλά κάτι που με παρέλυε, σαν τη φωτιά από βόμβα διασποράς που ρουφά το γύρω οξυγόνο και σε αφήνει ξέπνοο γιατί έχεις φάει κλωτσιά στην κοιλιά και το κενό που ακολουθεί ξεσκίζει κάθε ζωντανό ιστό των πνευμόνων σου κάνοντας το στόμα σου να στεγνώνει, και τώρα ελπίζεις να μη σου μιλήσει κανένας, αφού ούτε εσύ μπορείς να μιλήσεις, και προσεύχεσαι κανείς να μην σου ζητήσει να κουνηθείς, γιατί η καρδιά σου έχει φράξει και χτυπάει τόσο δυνατά που είναι πιθανότερο να αρχίσει να φτύνει κομματάκια γυαλιού παρά να αφήσει να κυλήσει οτιδήποτε μέσα από τις μπουκωμένες της κοιλίες. Φωτιά σαν φόβος, σαν πανικός, σαν ένα λεπτό ακόμα έτσι, και θα πεθάνω αν δε χτυπήσει την πόρτα μου, αλλά καλύτερα να μη χτυπήσει ποτέ αν είναι να χτυπήσει τώρα. Είχα μάθει να αφήνω μισάνοιχτα τα παντζούρια μου, και ξάπλωνα στο κρεβάτι φορώντας μονάχα το μαγιό μου, με όλο μου το κορμί φλογισμένο. Φωτιά σαν ικεσία, που λέει σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, πες μου ότι κάνω λάθος, πες μου ότι τα φαντάστηκα όλα, γιατί δεν μπορεί να είναι και η δική σου αλήθεια. Κι από όλα αυτά, εκείνο το απόγευμα που μπήκε τελικά στο δωμάτιό μου χωρίς να χτυπήσει λες και τον είχαν καλέσει όλες μου οι προσευχές και με ρώτησε πως και δεν ήμουν με τους άλλους στην παραλία, το μόνο που σκέφτηκα να του πω, παρόλο που δεν κατάφερα να το ξεστομίσω, ήταν, για να είμαι μαζί σου. Για να είμαι μαζί σου, Όλιβερ. Με ή χωρίς μαγιό. Να είμαι μαζί σου στο κρεβάτι μου. Στο κρεβάτι σου. Κάνε με ότι θέλεις. Πάρε με. Ρώτα με απλά αν θέλω, και δες τι απάντηση θα πάρεις, μονάχα μη μ αφήσεις να πω όχι."

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τα αγαπημένα μου στο βιβλίο και ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του, κατά τη γνώμη μου. Για έρωτα μιλάει το βιβλίο. Για έναν έρωτα δυνατό, φλογισμένο, πηγαίο, αληθινό, που ξεκινάει από το σώμα και κατακλύζει όλο το είναι, για έναν έρωτα που νιώθεις κι εσύ ως αναγνώστης, και είτε ταυτίζεσαι - αν είσαι ερωτευμένος- και ρουφάς την κάθε του λέξη και απολαμβάνεις το πόσο εύστοχα, βαθιά, αληθινά ο συγγραφέας αποτυπώνει κάθε μα κάθε σκέψη- συναίσθημα- εναλλαγή που σου συμβαίνει, είτε θυμάσαι πως ένιωθες όταν ήσουν ερωτευμένος και νοσταλγείς, είτε ζηλεύεις αν δεν έχεις ερωτευτεί ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι σε κάνει να αισθανθείς. 

Ο αφηγητής της ιστορίας, ο Έλιο, θυμάται ένα καλοκαίρι στην Ιταλική Ριβιέρα, που ερωτεύτηκε τον Όλιβερ, φιλοξενούμενο και υπότροφο του καθηγητή πατέρα του Έλιο, με σκοπό να ολοκληρώσει τη διατριβή του στον Ηράκλειτο. Ερωτεύεται και ο Όλιβερ τον Έλιο, και μοιράζονται μαζί λίγες αλλά δυνατές στιγμές, μέχρις ότου ο Όλιβερ φύγει για την Αμερική. Οι δυο άντρες θα ξανασυναντηθούν 15 χρόνια μετά και θα μιλήσουν - ή δε θα μιλήσουν- για τα χρόνια που μεσολάβησαν, για την τροπή που πήραν οι ζωές τους.

Το βιβλίο πραγματεύεται την ερωτική ενηλικίωση του αφηγητή, τη συνειδητοποίηση της φύσης του, τη μνήμη, την απώλεια, τον πόνο της απώλειας, τη ματαίωση, το όνειρο, το πνίξιμο των συναισθημάτων και τη σύνδεση. Τη μοναδική σύνδεση μεταξύ δυο ανθρώπων, που φτάνουν να αποκαλούν ο ένας τον άλλο με το όνομά του, μιας και ο ένας χάνεται στον άλλο, γίνεται ο άλλος, είναι ένα. Τον έρωτα που είναι ένα καθολικό συναίσθημα, που αμφιβάλλεις αν αισθάνεσαι ή δεν αισθάνεσαι, που αγωνιάς για την αμοιβαιότητα αλλά και όταν επιβεβαιώνεται τα χάνεις, που ο άλλος φτάνει να σου γίνει εμμονή, που έχεις διαρκώς εναλλαγές και περνάς από τη χαρά στη συντριβή, από τον πόθο στο φόβο, από την αισιοδοξία στην αμηχανία και από το θάρρος να ανοιχτείς και να το ζήσεις στο "μάζεμα" πίσω στον εαυτό σου και στην περισυλλογή. Και φυσικά τη ζήλεια, την κτητικότητα, τη φλόγα στο κορμί σου, την αφύπνιση, την έκρηξη που συμβαίνει στο σώμα σου, τους τόνους ενέργειας που εκλύονται από τα σωθικά σου και δε σε αφήνουν να ησυχάσεις, γίνεται ολόκληρος μια φλόγα, μια αγκαλιά, μια ανάσα και δίνεσαι, αφήνεσαι, ζεις. Κι επειδή ζεις πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη ζωή σου, δεν το ξεχνάς ποτέ. Η σχέση πατέρα- γιου αποτυπώνεται εξαιρετικά και τα λόγια του πατέρα στον έφηβο γιο του μένουν χαραγμένα και εύχεσαι να τα πεις κι εσύ στο παιδί σου όταν ερωτευτεί.

"Αν υπάρχει πόνος φύλαξέ τον, αν υπάρχει φλόγα μην την πνίξεις, μην είσαι βάναυσος μαζί της. Ξεριζώνουμε τόσα πολλά από τους εαυτούς μας για να γιατρευτούμε γρηγορότερα απ όσο πρέπει, που μέχρι τα τριάντα έχουμε ξοφλήσει και έχουμε να δώσουμε όλο και λιγότερα σε κάθε νέα σχέση. Η απόσυρση είναι φριχτό πράγμα όταν σε κρατά ξάγρυπνο τη νύχτα και το να μας ξεχνάνε πιο σύντομα απ ότι θα θέλαμε είναι εξίσου σκληρό. Αλλά πόσο κρίμα να μην αφήνεσαι να νιώσεις, μόνο και μόνο για να μη νιώσεις τίποτα!"

YΓ1: Η ταινία μου άρεσε περισσότερο.

ΥΓ2: Τα τελευταία χρόνια τα "σνόμπαρα" τα love stories. Η ταινία με έκανε να τα αναζητήσω ξανά!