Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον- Elizabeth Strout

Mια ιστορία για την αγάπη και τις ατέλειές της, το τραύμα,  τη σχέση μάνας- κόρης είναι "Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον", της Elizabeth Strout. 

Η ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του '80 στο θάλαμο ενός νοσοκομείου, όπου η αφηγήτρια της ιστορίας νοσηλεύεται για εννέα εβδομάδες, κατόπιν μιας εγχείρισης σκωληκοειδίτιδας και έναν πυρετό αγνώστου αιτιολογίας, που κατατρώει και εξαντλεί τον οργανισμό της. Της λείπουν οι κόρες της, ο σύζυγός της μάλλον όχι πολύ και για 5 μέρες την επισκέπτεται η μαμά της, την οποία έχει να συναντήσει αρκετά χρόνια.

Εκεί μέσα η Λούσυ αναμετράται με τις σκόρπιες αναμνήσεις της, ότι έχει να θυμάται από μια ζωή που ξεκίνησε μέσα σε ακραία φτώχεια, με έναν πατέρα που φαίνεται να την έχει πληγώσει και μάλλον ανίκανο να φροντίσει τα παιδιά του και συνεχίστηκε με σπουδές και την ίδια να ξεφεύγει από το πατρικό της, να γίνεται συγγραφέας, να παντρεύεται και να αποκτά δυο κόρες..Σε όλη αυτή τη διαδρομή παρακολουθούμε στιγμιότυπα από τη ζωή της, όπως τα συγκράτησε η μνήμη της, ατελή και μισοτελειωμένα. 

Μέσα από τους διαλόγους με τη μητέρα της, αναδεικνύεται πόσο βαθιά η συγγραφέας γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Οι δυο γυναίκες συνομιλούν, προσέχοντας κάθε λέξη, κάθε παύση, μην τυχόν και θίξουν θέματα που ενδεχομένως πονέσουν ή ανασύρουν από το παρελθόν άχαρα και καταχωνιασμένα περιστατικά. Ακόμα και τις στιγμές που ξεφεύγουν και κινδυνεύουν να δημιουργηθεί ένταση μεταξύ τους, βρίσκουν τον τρόπο να το παρακάμψουν και να επιστρέψουν σε συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Η αγάπη δεν εξομολογείται, η μάνα δεν μπορεί να της πει σ αγαπώ, παρά μόνο τη στιγμή που έχει κλειστά τα μάτια της. Τα ανείπωτα λόγια είναι πολλά και είναι εκεί, τα νιώθεις, τα διαβάζεις στις σιωπές τους, δονούν την ατμόσφαιρα. Ότι δε λέγεται, το συμπληρώνει ο αναγνώστης, μετέχει στη δράση.

Η Λούσυ είναι μια τραυματισμένη ύπαρξη, αλλά συμφιλιωμένη με αυτό, βαθιά μοναχική που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της, που παλεύει να μάθει την αγάπη, την οποία δεν μπορεί να εκφράσει λεκτικά, που μιλάει μέσα από τις ιστορίες της- τη μοναδική ιστορία που κάθε άνθρωπος έχει να αφηγηθεί, παραλλαγμένη με διάφορους τρόπους, ανάλογα το συνομιλητή και τον συνταξιδιώτη στη ζωή. 

Το μυθιστόρημα της Strout είναι βαθιά ευαίσθητο, τρυφερό, πανέξυπνο και ανθρώπινο. Είναι καταπληκτικό γιατί μέσα σε λίγες σελίδες στήνει έναν ολόκληρο κόσμο, στον οποίο τα συναισθήματα κλιμακώνονται, και οι σχέσεις χαρτογραφούνται ρεαλιστικά με όλο το μυστήριο και τις δυσκολίες που τις περιβάλλουν. Η Λούσυ κατάφερε να μάθει να αγαπάει και να συγχωρεί. Πίστεψε ότι δεν μπορούσε. Η Λούσυ είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι ο καθένας μας που κάνει έναν απολογισμό ζωής και αναπολεί τη διαδρομή του.