Οι "Νυχτερινές Ικεσίες" είναι το πρώτο έργο του Santiago Gamboa που διαβάζω- κυρίως ωθούμενη απο διθυραμβικές κριτικές στο goodreads- και ευτυχώς άξιζε και με το παραπάνω τον κόπο!
Οι ήρωες του ταξιδεύουν από την πρωτεύουσα της Κολομβίας στην Μπανγκόκ και απο εκεί στο Τόκιο, αλλά και στο Δελχί και στην Τεχεράνη, δίνοντας μας για όλες αυτές τις χώρες μια εικόνα κι ένα στίγμα- αυτό από μόνο του κάνει το βιβλίο εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Τρεις οι αφηγητές του: ο φοιτητής φιλοσοφίας Μανουέλ Μανρίκε, η αδερφή του Χουάνα καθώς και ένας πρόξενος της Κολομβίας, που προσπαθεί να αθωώσει το νεαρό Μανουέλ από την κατηγόρια κατοχής ναρκωτικών. Η επιλογή πρωτοπρόσωπης αφήγησης που επέλεξε για τον καθένα από τους τρεις αφηγητές είναι ιδιαίτερα πετυχημένη γιατί αφουγκράζεσαι τον καθένα από αυτούς, τις σκέψεις, τα συναισθήματά, τα κίνητρά τους.
Δεν ξέρω αν μπορώ να βρω λόγια που να περιγράψω τα μεγαλειώδη συναισθήματα που μου γέννησε αυτό το βιβλίο.
Τα δυο αδέρφια μεγάλωσαν σε μια χώρα που βγαίνει από τον εμφύλιο, με κοινωνική και πολιτική παθογένεια, με ανθρώπους που στρέφονται σε έναν δικτάτορα πιστεύοντας σε ένα καλύτερο και πιο οργανωμένο μέλλον, από την απελπισία τους. Βλέπουμε πως όλο αυτό καταλήγει σε νόμιμα εγκλήματα με σκοπό να καθαρίσει η κοινωνία από το διαφορετικό και ότι δεν είναι όμοιο με εμάς και τυφλά συμμορφωμένο. Ναρκωτικά, πορνεία, σοβαροφάνεια, ψευτιά, υποκρισία, παντελής έλλειψη αξιών. Οι 2 νέοι άνθρωποι, θέλουν να ξεφύγουν από αυτό το αποπνικτικό και απελπιστικό σκηνικό και να φτιάξουν τη δική τους πραγματικότητα- μια πραγματικότητα που θα τους επιτρέψει να ονειρευτούν- όπως και οι ζωγραφιές του Μανουέλ - ένα παράθυρο με φως στο μέλλον.
Ο Μανουέλ και η Χουάνα θα ακολουθήσουν ο καθένας το δικό του δρόμο. Η Χουάνα θα προσπαθήσει να εισέλθει στην καρδιά του συστήματος με σκοπό να το ανατρέψει εκ των έσω και μέσα από τη δική της προσωπική φθορά, να φθείρει και τους δυνατούς- τους κυρίαρχους αυτού του κόσμου. Ο Μανουέλ από την άλλη, προσπαθεί να δραπετεύσει μέσα από τις σπουδές του και την ενασχόλησή του με την τέχνη, αλλά όταν καλλείται να ρισκάρει τα πάντα για να ξαναβρει την αγαπημένη του αδερφή, προβαίνει σ αυτό χωρίς κανένα δισταγμό.
Ένας ύμνος στην αδελφική αγάπη - σε μερικά σημεία φτάνει στα όρια της αφέλειας αλλά δε με ενόχλησε καθόλου, ταξίδεψε ο παιδικός εαυτός μου.
Πως μπορεί ο καθένας να παλέψει για να ξεφύγει από ένα σάπιο καθεστώς που επιβάλλεται.
Χαμένος ή κερδισμένος ποιος βγαίνει δεν έχει σημασία, αρκεί να προσπαθήσεις να ξεφύγεις.
Santiago Gamboa σε λάτρεψα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου