Κάλεσμα

Σε κάλεσα κοντά μου και ήρθες.

Μετά προσπαθούσα να μάθω κολύμπι στο "μαζί".
Σωστές ανάσες.
Άλλοτε βαθιές και αργές, άλλοτε κοφτές.

Αργότερα σε βασάνιζα.
Δεν ήταν που ήθελα να σε βασανίσω, ήταν που φοβόμουν την αγάπη.
Δεν ήταν που ήθελα να κλαίω, μα δεν είχα συνηθίσει να γελώ.
Ή δεν είχα μάθει να γελώ στα νερά σου.

Πάντα προσπαθούσα να γίνω κάτι.
Δέντρο να απλώνει τα κλαδιά του.
Να τα απλώνει και να τα απλώνει...
Μετά κατάλαβα ότι έτσι καθυστερούσα τη γέννηση μου.

Ξεκίνησα να ζω όταν παράτησα τον εαυτό μου.

Εσύ

Ξυπνούσες μέσα στη νύχτα και έμπλεκες τα χέρια σου γύρω από το σώμα μου.
Κι εγώ έκλεινα τα μάτια μου σφιχτά.
Για να καταργήσω την όραση μήπως και δυναμώσει η αίσθηση της αφής.
Και έτσι καταφέρω να κάνω τη στιγμή αιώνα.

Φωτογράφισες τα χέρια μας την πρώτη μας συνάντηση.
Παγωμένα μέσα στη βροχή.